Im więcej jest gniazd wtyczkowych w pomieszczeniu, tym mniej plączących się przewodów przedłużaczy. Stowarzyszenie Elektryków Polskich opracowało zalecenia określające liczbę gniazd wtyczkowych w poszczególnych pomieszczeniach budynku mieszkalnego. Umieszczono w nich również wypusty dla urządzeń elektrycznych, przyłączanych na stałe bez pośrednictwa wtyczki i gniazda, takich jak np. kuchnia indukcyjna. Budowa gniazd wtyczkowych i łączników, a także puszek powinna być dostosowana do charakteru pomieszczenia oraz sposobu wykonania instalacji. Oprócz standardowych gniazd wtyczkowych przeznaczonych do przyłączania przenośnych odbiorników energii w domu lub mieszkaniu instaluje się również gniazda telefoniczne i antenowe. Rozmieszczenie osprzętu powinno być dostosowane do funkcji danego pomieszczenia. Pokój dzienny Salon to pomieszczenie, w którym zazwyczaj króluje odbiornik telewizyjny (w niektórych domach właściciele urządzają osobne sale telewizyjne). Oprócz niego w pokoju dziennym mogą się znajdować także inne odbiorniki wyposażone w sznur przyłączeniowy zakończony wtyczką. Należą do nich m.in.: sprzęt audio, lampy stojące na podłodze lub na stolikach, a także wentylator lub nawilżacz powietrza. Wszystkie te odbiorniki wymagają zainstalowania gniazd wtyczkowych jednofazowych, zasilanych z obwodu 230 V. Wskazane jest, aby gniazdo do podłączenia telewizora było zasilane z wydzielonego obwodu. W ten sposób ewentualne uszkodzenia spowodowane przez inne odbiorniki nie będą wpływać na jego pracę. W obwodzie tym powinien być umieszczony ochronnik przeciwprzepięciowy III stopnia. (Uwaga: zgodnie z przepisami w budynku powinny być zainstalowane także ochronniki I i II klasy; zainstalowanie samych ochronników III klasy nie zapewni właściwej ochrony urządzeń elektronicznych). Z tego samego obwodu mogą być zasilane gniazda dla innych odbiorników czułych na przepięcia, jak np. komputer czy odbiornik radiowy. Wskazane jest, aby wszystkie gniazda wtyczkowe były podwójne, a w miejscach większego nagromadzenia odbiorników – nawet potrójne. Wszystkie muszą być oczywiście ze stykiem ochronnym. Liczba gniazd wtyczkowych, w zależności od wielkości pokoju, powinna wynosić od 5 do 10 sztuk. W pokojach mieszkalnych instalacja układana jest pod tynkiem, a więc gniazda wtyczkowe oraz łączniki powinny być osadzone w puszkach podtynkowych. Wysokość zainstalowania gniazd wtyczkowych wynosi zwykle 30 cm nad poziomem posadzki, ale może być inna, w zależności od indywidualnych upodobań mieszkańców lub konkretnej potrzeby, np. podłączenia zainstalowanego wyżej klimatyzatora. Łączniki umieszcza się zwykle na wysokości 1,4 m nad posadzką i około 15 cm od ościeżnicy drzwi, ale nie jest to lokalizacja określona przepisami. Spotyka się rozwiązania, w których na życzenie mieszkańców łączniki instalowane są niżej (np. 60–80 cm nad podłogą). W pokoju dziennym umieszcza się różnego rodzaju łączniki. Podstawowym jest zwykle dwubiegunowy łącznik służący do włączania oświetlenia. Jeżeli pomieszczenie jest duże, mogą być potrzebne dodatkowe łączniki do indywidualnego włączania opraw oświetlenia miejscowego, np. w kąciku wypoczynkowym, wyposażonym w jeden lub więcej kinkietów naściennych. W wielu przypadkach w pokoju dziennym instaluje się także łączniki do zadań specjalnych, np. do sterowania żaluzjami lub wentylacją. Oprócz rozwiązań standardowych w budynkach wyposażonych w inteligentne instalacje umieszcza się także łączniki wielofunkcyjne, w tym aparaty umożliwiające sterowanie z jednego miejsca oświetleniem i innym wyposażeniem pokoju dziennego. Poza gniazdami i łącznikami związanymi z instalacją elektryczną w pokoju dziennym umieszcza się również gniazdo lub gniazda antenowe odbiorników RTV oraz gniazda telefoniczne. Ze względów estetycznych wskazane jest stosowanie zblokowanych zestawów zawierających gniazda różnego typu, a czasem także łączniki, umieszczone we wspólnej ramce.